Μονοήμερη απόδραση στο Κιλκίς. Σεπτέμβριος. Δροσερή, φθινοπωρινή μέρα. Ξεκινήσαμε μετά το απογευματινό καφεδάκι να περιηγηθούμε στον λόφο του Αγίου Γεωργίου. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε περπατώντας από την βορειοανατολική πλευρά του λόφου. Φυσούσε ένα γλυκό αεράκι γεμάτο αρώματα απ' το πευκόφυτο δάσος που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του λόφου. Ανεβαίνοντας συναντήσαμε στα δεξιά την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα και ω! τι τύχη ήταν ανοιχτή, μια καλή ευκαιρία να προσκυνήσουμε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Γιάτρισσας. Ανάψαμε κεράκι, προσκυνήσαμε και αφού θαυμάσαμε τον ανθοστόλιστο κήπο συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Ο ήλιος ήταν ψηλά αλλα τον σκίαζε ο λόφος. Μια πανοραμική διαδρομή σ' έναν υπέροχο πλακόστρωτο δρόμο. Αριστερά προσπεράσαμε το γηροκομείο του Κιλκίς με το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Και σε λίγο αφού προσπεράσαμε την παλιά Νομαρχία φτάσαμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Δυστυχώς ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε τα αρχαιολογικά ευρήματα που εκθέτονται σ' αυτό, απ την πρώιμη περίοδο της εποχής του σιδήρου έως την ρωμαική περίοδο, με κυριότερα τον κούρο της αρχαίας  Ευρωπού του 6ου π.χ.αιώνα και την μνημειακή τετραμελή οικογένεια ρωμαικής εποχής του Παλατιανού. Απογοητευτήκαμε λίγο αλλα προχωρήσαμε ευθεία με σκοπό να προλάβουμε ανοικτό και να επισκεφτούμε το γνωστό σε ολα τα Βαλκάνια σπήλαιο του Κιλκίς. Ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί. Μας υποδέχτηκε ο ευγενέστατος φύλακας-ξεναγός. Το σπήλαιο του Κιλκίς ανακαλύφθηκε τυχαία το 1925 απο ένα λατόμο τον Γεώργιο Παυλίδη. Καταλαμβάνει χώρο 1500 τ.μ., έχει έξι αίθουσες και δύο ορόφους (παράξενη και πρωτότυπη διαμόρφωση). Ένα μαγικό ταξίδι σε χρώματα και σχήματα. Ο φύλακας  απαντάει στις ερωτήσεις μας, μας ξεναγεί στα ευρήματα (κυρίως οστά ζώων και απολιθωμένους καρπούς) και εμείς ανάμεσα στους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες ταξιδεύουμε στον χρόνο. Περπατήσαμε περίπου 500 μ.όσο είναι και το μήκος του σπηλαίου. Μια ευχάριστη περιήγηση συντροφιά με ένα δροσερό θεραπευτικό αεράκι. Τσέχοι ερευνητές έδειξαν ότι το σπήλαιο παρουσιάζει θεραπευτικές ιδιότητες κυρίως για προβλήματα του αναπνευστικού αλλα και του δέρματος. Στην έξοδο φανερά ικανοποιημένοι ευχαριστήσαμε τον φύλακα και συνεχίσαμε την διαδρομή μας. Ανεβαίνοντας προς την κορφή του λόφου στα δεξιά συναντήσαμε το αρχαιοπρεπές ανοικτό θέατρο, χωρητικότητας 2.000 θέσεων που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενεί δεκάδες μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Συνεχίζοντας την ανάβαση και κουρασμένοι καθώς ήμασταν κάναμε μία στάση στο δημοτικό αναψυκτήριο. Ένα όμορφο κτίριο υπέροχα διαμορφωμένο σε τρία επίπεδα, με σαλόνι και τζάκι στο εσωτερικό και με προσεγμένους κήπους και παιδική χαρά στον εξωτερικό χωρο. Ήταν όμως κλειστό! Ξεκουραστήκαμε λίγο, απολαύσαμε τη θέα, πήραμε βαθιές ανάσες καθαρού αέρα και προχωρήσαμε προς την τελική μας στάση, την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η εκκλησία είναι χτισμένη στην κορφή του λόφου. Ανήκει στην μεταβυζαντινή περίοδο και χτίστηκε σε θέση παλαιότερης κατά το 1830 μ.χ. Είναι βασιλικού ρυθμού, τρίκλιτη μεγάλων διαστάσεων ενώ η στέγη της είναι ξύλινη. Διαθέτει ένα περίτεχνα αγιογραφημένο τέμπλο και έναν υπέροχα στολισμένο ουρανό με εικόνες αγίων, σκηνές απ' την ζωή τους και πολλά μοτίβα λουλουδιών. Τα μορφολογικά στοιχεία και ο διάκοσμος του ναού αποτελούν δείγματα εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και τέχνης του 19ου αιώνα στο χώρο της Μακεδονίας. Φτάσαμε λοιπόν στο προαύλιο του ναού. Ήπιαμε νερό απ την εξωτερική πηγή και καθίσαμε στο κιόσκι να ξεκουραστούμε. Ο ήλιος ταξίδευε στη δύση του και τα χρώματα που μοίραζε απλόχερα στη φύση ήταν μαγικά. Άρχισαν ν' ανάβουν τα φώτα της πόλης και η εικόνα από ψηλά ηταν υπέροχη. Μας διέκοψε από την αναπόλησή μας ο μοναχός που προσέχει τον ναό και ευγενικά μας καλησπέρισε και μας ανοιξε την πόρτα του ναού να προσκυνήσουμε. Με την είσοδο στο ναό μας πλημμύρισε η ευωδιά απο λιβάνι και μελισσοκέρι. Ο ναός χαμηλός, σκοτεινός, με καμάρες και διαδρόμους σχεδόν μυστικούς, στην ησυχία με το φως των κεριών να τρεμοπαίζει μπρος σε μορφές αγίων άλλοτε αυστηρών και άλλοτε με μια υπερφυσική γλύκα, σου δημιουργεί μια παράξενη αίσθηση ηρεμίας και φόβου μαζί. Παρόλο που απολαμβάναμε την επαφή μας με το Θείο, έπρεπε να ξεκινήσουμε για την κάθοδο μας προς την πόλη. Αποχαιρετήσαμε τον φιλόξενο μοναχό και φύγαμε. Νύχτωσε! Το φεγγάρι και τ' αστέρια στολίζουν πια τον ουρανό. Η κάθοδος είναι πολύ ξεκούραστη και γρήγορα φτάσαμε στους πρόποδες του λόφου. Ακολουθούμε τώρα την γρήγορη διαδρομή μέσα από τα ανακαινισμένα αρχοντικά με τους ανθισμένους κήπους. Αρώματα, χρώματα, ήχους του δάσους, τ' αφήνουμε όλα πίσω μας για να επανέλθουμε στους ρυθμούς της πόλης.