Η λίμνη της Δοϊράνης βρίσκεται στα βόρεια του νομού Κιλκίς και σε απόσταση μόλις 75 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. Αποτελεί φυσικό σύνορο με την ΠΓΔΜ, καθώς το 1/3 της ανήκει στην Ελλάδα και το υπόλοιπο στην ΠΓΔΜ. Οι δύο λαοί, που ζουν και αγαπούν τη λίμνη, βιοπορούν από αυτή και
ξέρουν ότι μόνο μέσα από τη συνδιαχείριση μπορούν να τη φροντίσουν και να τη διατηρήσουν. Η λίμνη αποτελεί παράδειγμα συνύπαρξης και συνεργασίας.

Η διαδρομή μας ξεκινά από το Σιδηροδρομικό Σταθμό Μουριών, έναν παλιό αλλά ανακαινισμένο σταθμό που γύρω από αυτόν αναπτύχθηκε και ο ομώνυμος οικισμός. Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι ασφάλτινος με εναλλαγές χωματόδρομου και είναι ήπιας κυκλοφορίας. Αρχικά κατευθυνόμαστε προς το χωριό Ροδώνα. Συνεχίζουμε για την Καλλιρόη και από εκεί για το Μυριόφυτο. Η βλάστηση είναι χαμηλή, κυρίως με φραξούς. Αμέσως μετά τραβερσάροντας την πλαγιά συναντάμε δρόμο, που έχει χαραχθεί από το Δασαρχείο με σκοπό περιηγητικό – φυσιολατρικό. Καθώς ανηφορίζουμε την πλαγιά αντικρίζουμε απέναντί μας τα εδάφη της ΠΓΔΜ, το όρος Μπέλλες και στα πόδια μας τη λίμνη της Δοϊράνης.
Κατηφορίζουμε προς το χωριό Αμάραντα. Πριν από το χωριό συναντάμε πηγή με ποτίστρα κατάλληλη για την υδροδότησή μας. Περνάμε μέσα από το χωριό και κατευθυνόμαστε στον κεντρικό οδικό άξονα Κιλκίς - Σερρών. Τον διασχίζουμε με πορεία προς τη λίμνη. Τώρα αρχίζουν πια οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Μετά από λίγο φτάνουμε στον παραλίμνιο δρόμο. Αριστερά οδηγεί στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Δοϊράνης και δεξιά προς το χωριό Μουριές. Η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουμε είναι προς τις Μουριές. Η πρόκληση όμως για επίσκεψη στη Δοϊράνη είναι μεγάλη. Η ιστορία συναντάει τη φύση. Η ελληνική Δοϊράνη είναι ο τελευταίος σιδηροδρομικός σταθμός πριν από τα σύνορα. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Δοϊράνης είναι ένα σημαντικό βήμα ενημέρωσης όχι μόνο των επισκεπτών αλλά και των νεώτερων γενεών της περιοχής για τη λίμνη. Ένα Μουσείο με πολλά τοπικά χαρακτηριστικά και μοναδικά εκθέματα που αναπλάθουν όλη την ιστορική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της περιοχής. Το ελληνικό τμήμα της λίμνης έχει περιληφθεί στον κατάλογο Ζωνών Ειδικής Προστασίας καθώς από τα πουλιά που χρησιμοποιούν την περιοχή για να φωλιάσουν, να σταθμεύσουν κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης, να ξεχειμωνιάσουν ή να αναζητήσουν τροφή, ένας μεγάλος αριθμός περίπου 36 είδη είναι σπάνια και απειλούμενα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Δοϊράνη είναι γνωστή και για τις μοναδικές πρακτικές αλιείας της. Οι τοπικοί ψαράδες χρησιμοποιούν τα καλάμια που φύονται στη λίμνη με πολλούς τρόπους διατηρώντας ως σήμερα παραδοσιακές τεχνικές από τους αρχαίους χρόνους. Η ακριτική όμως αυτή περιοχή έζησε και πολλές μάχες. Πάνω από τον οικισμό σε ένα λόφο βρίσκεται το συμμαχικό μνημείο καθώς και το Ελληνικό και βρετανικό κοιμητήριο των πεσόντων του Α’ Παγκόσμιο πόλεμου.
Εμείς επιστρέφουμε στην πορεία που θα ακολουθήσουμε. Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας προς την τοποθεσία Χίλια Δέντρα και αντικρίζουμε την παραλίμνια βλάστηση. Αμμοθίνες που συνδυάζονται με καλαμώνες, ιτιές, λεύκες και σκλήθρα. Η ξύλινη περίφραξη αποτελεί ένδειξη ότι είμαστε πια μέσα στο δάσος των Χιλίων Δέντρων. Ακολουθούμε το χωματόδρομο δεξιά και μας αποκαλύπτεται η μαγεία του δάσους. Υπεραιωνόβιες βελανιδιές, διάσπαρτα τεράστια πλατάνια, σκλήθρα και φράξοι δημιουργούν πυκνές συστάδες και αποτελούν σπουδαία ενδιαιτήματα για πολλά είδη πανίδας, τα οποία έρχονται για να φωλιάσουν, να τραφούν και να αναπαραχθούν. Δάση τόσο κοντά σε λίμνη είναι πια σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα, γι’ αυτό έχει χαρακτηριστεί Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης και έχει προταθεί μαζί με ένα τμήμα της λίμνης να ενταχθούν στο Δίκτυο «Φύση 2000».
Ακολουθούμε την άσφαλτο και ύστερα από λίγο μπαίνουμε σε χωματόδρομο που οδηγεί στους πρόποδες του Μπέλλες. Στα αριστερά μας είναι τα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Τα χωράφια δεξιά μας είναι σπαρμένα και φτάνουμε στο χωριό Πλατανιές. Διασχίζουμε το χωριό και κατευθυνόμαστε προς τον οικισμό Καβαλλάρης. Ο δρόμος είναι άσφαλτος. Το χωριό Καβαλλάρης έχει μεγάλους πλατάνους που προσφέρουν σκιά και δροσιά. Ο ανεφοδιασμός σε νερό είναι απαραίτητος αφού η διαδρομή μας θα κινηθεί σε πετρώδες έδαφος. Έτσι λοιπόν αμέσως μετά τον Καβαλλάρη ξεκινά χωματόδρομος που μας ανηφορίζει. Η θέα τώρα είναι η απέναντι κορυφή και τα χωριά που βρίσκονται στη λεκάνη απορροής της λίμνης. Τραβερσάρουμε την οροσειρά ανάμεσα άλλοτε σε πυκνή και άλλοτε σε αραιή βλάστηση με θέα κατά διαστήματα τη λίμνη. Κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής είναι τα περάσματα από χείμαρρους που κατεβαίνουν από το Μπέλλες και οι πέτρες που ξεφυτρώνουν μέσα στο χωματόδρομο. Πλησιάζουμε στο χωριό Παλιό Λιθωτό, που εγκαταστάθηκαν Πόντιοι με τη συνθήκη της Λοζάννης. Οι ποτίστρες και οι αυτοσχέδιες στάνες μας ενημερώνουν για μια άλλη δραστηριότητα των κατοίκων της περιοχής Δοϊράνης την κτηνοτροφία. Συνεχίζουμε το χωματόδρομο και νιώθουμε να μπαίνουμε για τα καλά στον ορεινό όγκο του βουνού. Το Μπέλλες ονομάζεται και Κερκίνη και αποτελεί το γεωφυσικό σύνορο της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία. Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού βρίσκεται στο νομό Σερρών. Η δυτική προέκτασή του φτάνει στην περιοχή της Δοϊράνης και την προστατεύει από τους βόρειους ανέμους. Το δυτικό αυτό μέρος που ανηφορίζουμε παρουσιάζει και τις περισσότερες εξάρσεις ιδιαίτερα πάνω από τα 1700μ. Η χλωρίδα του λόγω και του ιδιαίτερου τοπο-κλίματος μοιάζει περισσότερο με τη χλωρίδα των βουνών της Κεντρικής Βαλκανικής. Είναι χαρακτηρισμένο ως βοτανικός παράδεισος (GR126001) και περιλαμβάνεται στις περιοχές Natura 2000.
Παραμένοντας στην πορεία μας κατηφορίζουμε το χωματόδρομο και σε λίγο βγαίνουμε σε ένα κεντρικό χωματόδρομο. Στρίβουμε αριστερά και συναντάμε μια τεχνητή λίμνη. Ακολουθεί μια παρατεταμένη ανηφόρα, τραβερσάροντας την πλαγιά με διαδοχικά περάσματα ρεματιών. Στη συνέχεια αρχίζει δύσκολη κατηφόρα με πολλές πέτρες και νεροφαγώματα. Στο τέλος της φτάνουμε σε ένα διαμορφωμένο υπαίθριο χώρο με νερό, καταρράκτη, πέτρινο γεφυράκι και παγκάκια. Είναι η τοποθεσία της Παλιάς Αγίας Παρασκευής. Ο χωματόδρομος από εδώ και πέρα αλλάζει βατότητα, δηλαδή είναι πιο καθαρός και φαρδύς. Συνεχίζει κατηφορικά μέχρι τον οικισμό Αγία Παρασκευή. Αμέσως μετά παίρνουμε την άσφαλτο που μας οδηγεί στο Σ.Σ. Μουριές. Η ιδιαιτερότητα της διαδρομής βρίσκεται στη δυνατότητα που υπάρχει να επιστρέψει κάποιος στην αφετηρία από διάφορα σημεία, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του και τις ικανότητές του.